Sterker dan de slangen

Inges 2 dochters hadden aangedrongen op een routinematige mammografie voor hun moeder. Het was al veel te lang geleden dat ze nog eens naar haar borsten liet kijken. Ze ging er zorgeloos naartoe, feestelijk zelfs na een mosseldiner met haar vader en ze had er in de verste verte geen rekening mee gehouden dat er iets mis kon zijn. 

De diagnose 

Toen de verpleegster na het onderzoek droog meedeelde dat er nog een echografie volgde, voelde Inge de bui hangen. “Ik voelde me zo alleen en bang in de wachtkamer na die echo. Toen de oncoloog niet veel later meedeelde dat ik een kleine tumor in mijn rechterborst had, dacht ik: ik ga dood. Maar meteen daarna: dat kan niet, ik moet er zijn voor mijn dochters, ik wil nog zoveel beleven. Nooit eerder werd ik van dichtbij geconfronteerd met kanker, ik wist er niets van, kende alleen de vreselijke connotatie. Ook daardoor schatte ik mijn perspectieven niet rooskleurig in.”  

Diezelfde dag nam men een biopsie van de tumor en een vochtafname uit de klieren.  Daarna volgden 4 dagen van waanzinnige onzekerheid. Kwaadaardig of niet? “Ik kon mijn dochters niet onder ogen komen, wilde hen niet belasten met mijn angsten. Moeder is sterk. Altijd. Ik ben dat bewuste weekend naar zee getrokken, samen met een vriendin. Het voelde als afscheid nemen van een zorgeloos leven. Ik heb nog een negroni gedronken. Mijn laatste, allerlaatste aperitief.”  

Een kankerdiagnose is altijd steenhard. Bij Inge ging het om een (extreem) kwaadaardige tumor met uitzaaiingen in de lymfeklieren. De metastase was groter dan de tumor zelf. Gelukkig waren er op de PET-scan geen verdere uitzaaiingen in botten of organen te zien. 

Slangen 

Inge kon zeer snel starten met haar zware traject (operatie – chemokuur en bestraling). Naast de borstsparende operatie werden de schildwachtklier en nog 4 andere aangetaste klieren weggesneden. “Het eerste wat ik deed bij het ontwaken, was checken of ik mijn borst nog had. De kans bestaat altijd dat de chirurg toch moet amputeren, dat staat in een document dat je moet ondertekenen voor de ingreep. Heel heftig.” Daarna volgde een zware chemokuur. “De bijwerkingen waren verschrikkelijk, alsof er slangen in mijn lijf zaten die mijn benen en later ook mijn kaken en hals wurgden. Mijn haar viel na de eerste sessie volledig uit. Je denkt dat je daarop voorbereid bent - ik had op voorhand een peperdure pruik besteld – maar de dag dat het gebeurde, ben ik gestopt met in de spiegel kijken. Ik kon het niet aan om mezelf zo te zien.” Na de laatste chemosessie was Inge een wrak. “Het is heel vreemd, in het begin denk je: het valt allemaal best mee met die vermoeidheid we gaan het traject vrolijk uitdansen. Wat een misrekening. Na de laatste sessie kon ik amper nog stappen, ik voelde me een uitgeblust, stokoud vrouwtje.”   

We gaan hier niet zitten janken 

Al waren de bijwerkingen, noch de lichamelijke uitputting het zwaarste aspect van haar ziekte. “Met mijn partner kon ik er absoluut niet over praten. Hij kon dat niet aan. Dacht dat ik zou sterven. Een zieke vrouw paste niet in zijn rock & roll train de vie. Onze relatie is tijdens het parcours pijnlijk stukgelopen. Daar heb ik het nog steeds moeilijk mee.  Mijn dochters, twintigers ondertussen, probeerde ik zoveel mogelijk te sparen door me sterker voor te doen dan ik me voelde. ‘We gaan hier niet zitten janken’, was mijn motto. Ik probeerde – en dat bleek misschien niet de beste tactiek – nogal veel weg te lachen, ik droeg een zotte paarse pruik terwijl ik me vooral alleen voelde met mijn weggedoezelde verdriet, met mijn angsten. Ik denk trouwens dat veel mensen met kanker dat doen, ondanks de steun en beste bedoelingen van iedereen die je omringt.” 

Na de chemotherapie volgden nog twintig radiotherapiesessies en een revalidatie met het fantastische en motiverende team in Pellenberg. “Terug aan mijn uithouding werken, terug spiermassa kweken was een zware onderneming maar de aanmoedigingen die ik daar kreeg zorgden ervoor dat opgeven geen optie was. Al hebben de harde looptrainingen die mijn vader ons vroeger oplegde ook geholpen. Ik ben hem zo dankbaar voor de doorzetter die hij van mij heeft gemaakt. ”  

Onpersoonlijk 

In feite verliep Inges medische parcours zonder veel grote vlekken maar ze had het af en toe best lastig met de attitude van het zorgpersoneel. “Toen ik aanhaalde dat ‘die slangen in mijn lijf’ zo akelig waren, zei de verpleegster: ‘ik werk hier al 14 jaar en heb zoiets nog nooit gehoord’, op een toon alsof ik zomaar iets verzon.” Of die ene keer toen ze samen met 7 anderen chemo kreeg. “De psychologe van dienst kwam de kamer binnen en ging in gesprek met een patiënt die een alcoholprobleem had. Ik vond het ongepast en pijnlijk dat wij ongewild meeluisteren. Ik heb haar bedankt voor een gesprek, had geen behoefte om mijn diepste zielenroerselen met iedereen te delen. Ik denk dat het een ziekte is van onze tijd, dat alles zo koud en onpersoonlijk wordt. Misschien heeft het ook te maken met tijdsgebrek en gewenning bij het personeel. Maar als patiënt ervaar je alles een eerste keer. ‘Jij een ijsmasker dragen om je haar te beschermen? Doe geen moeite mevrouw, de chemokuur is heel zwaar binnen de week ben je al je haar kwijt.’ Zo een boodschap kan je toch ook op een andere manier overbrengen?”  

Er waren uiteraard zorgverleners waar Inge nog steeds heel veel respect voor heeft. Zoals die andere, jonge psychologe waar ze in eerste instantie nogal sceptisch tegenover stond. “Ik dacht: wat gaat die jonge snuister me kunnen vertellen?  Maar al snel stond ik versteld van haar inlevingsvermogen. Ik kwam haar bij m’n laatste controle tegen in de ziekenhuisgang, ze herkende me meteen en was oprecht verheugd om te zien dat het goed met me gaat. Een pareltje voor de zorgsector. “ 

Terug naar school 

Amper een jaar na de diagnose stond Inge al terug voor de klas. “Ik besef dat niet veel lotgenoten me dit nadoen maar mijn ‘kastaars’ geven me immens veel energie.” Ook uit sporten haalt Inge kracht. Als kers op de taart liep ze afgelopen december mee in de Corrida van Leuven. “Ik liep de 4 km uit in minder dan een half uur,” zegt ze daarover met blinkende ogen.   

Empathie en advies 

Of haar apotheker een rol heeft gespeeld gedurende het hele traject? “Ik ga al meer dan 10 jaar naar dezelfde dorpsapotheek. Ze kennen me als mama van, onze kinderen gingen naar dezelfde jeugdbeweging.  Ik was voor hen altijd de onvermoeibare Inge die ze overal naartoe zagen spurten met de fiets. Ze schrokken hard toen ik vertelde dat ik kanker had maar stonden - en staan - altijd vol empathie voor me klaar. Tijdens mijn kankerbehandeling kreeg ik de medicatie in het ziekenhuis, maar ik ben een keer in volle paniek naar hen gesneld omdat er iets was misgegaan met het uit de verpakking halen van een dure injectie(naald). Ze hebben toen al hun andere werk stilgelegd, gevraagd om begrip bij de andere wachtenden en getelefoneerd naar het ziekenhuis, opzoekingswerk gedaan en me uiteindelijk kunnen geruststellen dat ik niet zou sterven als ik die injectie niet meteen kreeg (lacht). Ze zorgden ervoor dat ik de volgende dag voor de inspuiting naar het ziekenhuis kon. Ook over vaccinaties gaven ze me zinvol advies. Mijn immuunsysteem ligt helemaal aan diggelen, ik ben heel vatbaar voor virussen. Covid- en griepvaccinatie zijn nu een must, ook al was ik er altijd zo tegen. Hun betrokken aanpak doet me altijd goed, ze leven echt mee en delen nu ook mijn vreugde omdat ik al terug voor de klas sta.” 

Geen long fleuve tranquille  

Maar de onzekerheid blijft. "De chirurg had aan het begin van mijn traject gezegd: volgend jaar zit je aan de kerstdis alsof er niets is gebeurd. Maar de oncoloog sprak minder verbloemd: ik zal nooit zeggen dat je volledig genezen bent, de kanker kan altijd terugkomen." 

"Mijn levensvreugde en onbezonnenheid heeft een flinke knak gekregen en daar heb ik het wel lastig mee,” geeft Inge toe. “Al ben ik vandaag terug op tafel gesprongen in de klas om de gelijkbenige driehoek uit te leggen aan m’n leerlingen. Toen dacht ik ‘yes, ik heb het nog in me. De zottigheid komt terug.’ Ik blijf geloven dat het leven fantastisch mooi is ondanks alle tegenslagen. Het is geen 'long fleuve tranquille', voor niemand. Met of zonder kanker. ”